نویسنده:آیت الله مجتبى تهرانى
«تهمت» از ریشه
«وهم»، به معناى اظهار گمان بدى است که به دل انسان راه یافته است.
هر رفتارى از مجموعه رفتارهاى انسان که در جامعه پدیدار مى‌شود،
به دو گونه قابل تفسیر و برداشت است: برداشتى «خوب و مثبت»، و برداشتى «بد و
منفى». در تهمت، انسان از رفتار، گفتار یا حالت دیگرى، برداشت «بد و منفى» مى‌کند
که البته این برداشت، گاه به خود رفتار بازمى‌گردد به این معنا که خود رفتار،
ناپسند و ناشایست تلقى مى‌شود، و گاه از آن رفتار، صفات درونى و ویژگى‌هاى ناپسند
برداشت مى‌شود بى‌آنکه خود رفتار بد و ناپسند باشد که در این صورت، رفتار، فقط به
منزله آینه و نماى آن صفت درونى گرفته مى‌شود؛ یعنى گاه «تهمت» درباره زشتى ذات
عمل و خود رفتار است، و گاه عمل و رفتار پلى قرار داده مى‌شود تا برخى از زشتى‌هاى
درونى به شخص نسبت داده شود.
